Wat doe je als je weet dat je niet meer beter wordt, maar je je regelmatig nog best heel prima voelt? Leven. Genieten. Dansen. Uitleven. Watersporten in zee. Ze deed het allemaal. Ze vond het heerlijk. This is now.
En wat als je liefsten je daarin soms afremmen?
Liefdevol bemoeien of je wel genoeg energie hebt. Trek je het nog wel?
Moet je niet even uitrusten?
Kun je niet beter naar huis gaan?
Ze baalt ervan.
Stel eens gewoon een vraag!
Zie mij!
Ben je benieuwd naar wat ík voel en vind?
In plaats van je eigen angst verwoorden. Die je op mij plakt.
Ze begrijpt het ook. Het is liefde en betrokkenheid.
En als ze niet meer zouden vragen naar hoe ze zich voelt, is het ook niet fijn.
Alsof ze haar zouden vergeten.
Ze weet, het is zo dubbel.
Eigenlijk wil ze het beter aangeven. Zeggen wat ze zou willen: vaker haar een vraag stellen.
Of even bij haar checken: wat zou jíj willen? Waar krijg je energie van? Hoe kan ik er voor je zijn?
Nu voelt het voor haar soms alsof ieder op zn eigen eiland van beleving zit.
Gescheiden door een zee van niet weten hoe hierover contact te hebben.
En weet je: misschien lukt het niet het ‘eens’ te worden.
Wel helpt een gesprek over ‘dat je een andere beleving hebt’ tot meer verbinding met de liefsten om je heen.
Dat gesprek aangaan is spannend. Ze wil geen ruzie in deze laatste fase - hoe lang die ook duurt. Maar ze besefte ook: eerlijkheid hierover is fijner voor mezelf, voor de ander, én voor de relatie. Zodat je elkaar beter snapt. Juist nú wil je die verbinding voelen.
Dat is dan ook weer waar, zei ze. Meer diepgang en écht elkaar begrijpen.
We bespraken verschillende manieren die voor haar konden werken.
Ze ging de deur uit met het voornemen te benoemen naar de mensen om haar heen, als het haar niet lekker zit.
Ik leende haar dit prettige boek ter inspiratie.
Gewoon oefenen.
In trouw zijn aan jezelf. En in agreeing to disagree.
Laten we allemaal blijven oefenen. En soms lachen om onze uitglijders. Of sorry zeggen.
Of durven aangeven aan de ander, wat je nodig hebt.
Ook ik ken deze situaties. In lieve collega's die me met alle goede bedoelingen betuttelden toen ik overspannen was. Terwijl ik liever een vraag van ze had gekregen; wat heb ik nodig? En ook ken ik de kant van soms teveel bemoederen. Waarbij ik die vraag vergeet te stellen met mijn goede gedrag..
Tja. We zijn net mensen.. :-)
Wil je eens dat ik met je mee kijk? Mail me gerust.